Politics of Change: Mahila, the movie
Director: Annemie Maes
Duration: 00:25:58; Aspect Ratio: 1.738:1; Hue: 12.560; Saturation: 0.148; Lightness: 0.251; Volume: 0.232; Cuts per Minute: 5.620; Words per Minute: 116.855
Summary: I started the Politics of Change (PoC) project when I was in India visiting Barefoot College (
http://www.barefootcollege.org), but it’s about so much more. The main focus of PoC is on communities that take positive change into their own hands. On people who decide to get up and act, who organise themselves spontaneously, from the bottom up, and who form networks to realise that change.
As artists, filmmakers, theorists and activists, we have to enrich the public debate around sustainable living, the environment and eco-technology. We have to think about the kind of future in which we want to live and work. What social and economic systems can we envisage beyond the regular ones? Is there anything that we can learn from existing (non-Western) experiments?
In my film 'Mahila', I step between different worlds, going from West to East, from urban to rural surroundings. My encounters with the experiences and observations of rural Indian women provoke reflection on the process of empowerment. In an artistic ethnography, we see and hear how the women are using education, technology and politics to redefine their destinies. Tracing my memories, the spectator is taken into questions about storytelling. How are the women fighting to get their stories heard? Can the filmmaker tell other women's stories?
India. I'm on a journey between two extreme poles of survival. Travelling here makes me think about time in a different way. City time contrasts to country time.
And leaving Bombay behind, I swith to slow motion.
On this journey, village women are my window into the Indian interior world. I travel through their faces. We tell each other stories, about the past, the present and the future.
I cannot pretend to tell you about every Indian women, I will not generalize.
These are single voices.
dcjal;krjglkqenbrqb
The Politics of Change project involves not only public discussion, but an extensive mapping and documentation of these proposals in an art context. Drawing on a wide range of artistic and theoretical fields, the aim is to imagine new and sustainable relationships between humans, their environments and technologies.
After a year of fieldwork (2008) - interviews, talks, notes, comments - I presented the 'Politics of Change' project to an engaged public in a documentary participatory installation.
Helsinki, Pixelache:
http://thoughtsandtalks.so-on.be/2009/02/27/signals-from-the-south/
Vooruit, Gent:
http://thoughtsandtalks.so-on.be/2009/02/23/how-to-save-the-world-in-10-days/
One year later, I decided to conclude this project with a short experimental movie, which can be read as a poem. It gives an account of my personal experiences and thoughts. On this journey to empowerment I encountered a lot of very remarkable and strong women, but, from all of them, Rami Devi is the one who stays chiselled in my mind.
Bombay
Brussels
Rajasthan
Tilonia
barefoot college
cinema
networks
technology
women empowerment
Ik reis door een patchwork van
tegenstellingen.
Deze contrasten doen me mijmeren over
tijd.
De stadstijd tikt op een hogere snelheid
dan de plattelandstijd.
En terwijl bombay uit het zicht verdwijnt,
schakel ik over op een lagere versnelling.
Vanaf nu kijk ik door de ogen van Indiase
plattelandsvrouwen .
Zij delen met mij een blik op hun wereld.
We vertellen mekaar verhalen over
verleden, heden en toekomst.
De doorsnee Indiase vrouw komt hier dus
niet aan bod.
Geen algemeenheden.
Dit is de weerslag van een uniek en
persoonlijk verhaal.
Back home, I have these compelling memories, moments that are suspended in time.
IS IT POSSIBLE TO TRACE THE SOURCE OF THEIR INTENSITY?
Thuis blijven flarden van een herinnering
door mijn gedachten spinnen.
Dwingende herinneringen die een beeld
schetsen dat verheven is boven de tijd.
Ik wil achterhalen waar de intensiteit van
dit beeld vandaan komt.
Ik herinner me Rami.
I remember Rami. Her presence marked me, and her image has stayed chiselled in my mind. For a while we lived on the same Rajasthani campus, a location still saturated by sensations in my memory.
In her image, oppositions are united, as if she shifts from a generous mother figure taking care of her family, to the goddess Kali when she fights to defend women's rights.
Haar sterke persoonlijkheid trof me
en haar portret blijft in mijn geheugen
gegrift.
We deelden een tijdje wel en wee op
eenzelfde Rajasthani campus,
0:02:39.79.
een locatie die nu nog steeds sterke
herinneringen bij me oproept.
In Rami's portret houden de
tegenstellingen mekaar in evenwicht.
Aan de ene kant toont het een genereuse
moederfiguur die zorgt voor haar familie
maar aan de andere kant verschijnt een
doortastende godin Kali
die breekt met tradities en gewoontes.
Is this single image sufficient to represent Rami in an accurate way?
Can this image express the sharpness and the precision of Rami's ideas and ideals?
An agile imagination is needed to decode this image on whose surface multiple elements intermingle.
This picture is a signifier, but of very real concepts, and the signifier must not overrule the significance of these ideas.
I wonder about my interpretation of those signs, and I try to follow the paths they draw out.
I want read to the structure and allow the right connections to take place …
My thoughts are lost in a labyrinth of mirrors.
The further I follow them the more they diverge and multiply…
I think of empowerment and personal freedom.
Empowerment is about power and power does not exist in isolation. Power grows inbetween. Power grows where we wouldn't have imagined it.
Empowering one's own reality happens when you break the usual path of your experience.
This opens new possibilities for interaction : empowerment generates fractures.
Ik vraag me af of dit ene portret
representatief is voor Rami's idealen.
Kan dit ene beeld haar ideeën op een
juiste en accurate manier weergeven?
Om dit beeld exact te ontcijferen is een
flexibele verbeelding vereist.
Een beeld dat aan de oppervlakte zoveel
tegenstrijdigheden in zich draagt.
Dit portret is een draagvlak voor grote
idealen
maar de afdruk mag de betekenis van de
idealen niet overstemmen.
Ik pieker over de interpretatie van al
deze concepten en idealen
en ik tracht hun juiste betekenis te
achterhalen.
Ik wil de structuur ontrafelen en de
juiste connecties maken.
Mijn gedachten lossen zich op in een
labyrint van weerspiegelingen.
Hoe meer ik er achteraan hol, hoe meer ze
zich ontdubbelen om me te ontglippen ...
Ik mijmer over empowerment en over
persoonlijke ontwikkeling.
Empowerment drijft op energie en komt
meestal tot stand
via onverwachte samenwerkingen.
De vonk slaat meestal over op onvoorziene
momenten.
Zo'n dynamiek ontstaat wanneer je van
de platgetreden paden afwijkt.
Dit schept nieuwe mogelijkheden.
Empowerment breekt met tradities.
Dear Rami, someone's looking at you right now. Someone is creating an abstraction of you from the bright picture of your face.
I have to come to terms with this image.
Rami's ideas, as constitutive elements of this image.
Rami's ideas. Compiled in a transcendent entity, as a real pattern of which this image is an imperfect representation.
Her determination can be seen in her eyes and in her gaze – signs by which her thoughts are expressed, signs that have a meaning and are used in place of words – signs that indicate the existence of something else.
Can I support Rami by spreading her words and telling about her activities?
Beste Rami, op dit moment wordt je portret
nauwkeurig afgescand.
Er wordt abstractie gemaakt van je persoon
op basis van dit enkele portret.
Ik wil meer duidelijkheid krijgen over dit
beeld.
Rami's ideeën zijn de elementen die de
basis vormen van dit beeld.
Rami's idealen, samengebracht in een
zichzelf overstijgend geheel,
een intrigerende constructie van dewelke
dit beeld enkel een vage blauwdruk is.
Rami's vastberadenheid spreekt uit haar
priemende blik
en haar gedachten worden gelezen in haar
donkere ogen
... expressies die een specifieke inhoud
dragen die woorden overbodig maakt.
Tekens die meer doen vermoeden ...
Can I support Rami by spreading her words and telling about her activities?
Suddenly, much more unfolds, I smell the white blossom of the jasmine tree,
another time - another place …
a network that might reach deeper into the visible.
Ik vraag me af of ik Rami kan helpen door
te vertellen over haar activiteiten ...
Plotseling gaat een andere wereld open.
Ik ruik de zoete geur van de jasmijnboom.
Herinneringen nemen mij mee naar een
andere plaats ... naar een andere tijd ...
Tilonia. A very small village in the middle of the Rajasthani desert. Here, local people started putting Gandhian ideas into practice, not knowing whether their own 'EXPERIMENTS WITH TRUTH' would work because they sounded so simple and yet so difficult.
The campus serves as ground zero for the women to organize themselves in a national network of women's groups. Their philosophy is established on gender equality, nonviolence, simplicity and truth. Village women teach each other new skills and work with the commodity most freely available: the energy of the sun.
Slogans are painted on the walls to help boost the revolutionary spirit:
LACK OF KNOWLEDGE IS THE CAUSE OF FEAR.
YOU CAN KILL THE BODY BUT NEVER THE SPIRIT.
WORK IS WORSHIP.
Tilonia.
Een dorpje midden in de woestijn van
Rajasthan.
De locals practiseren Gandhi's filosofie
en brengen zijn concepten in praktijk.
Resulataten staan nog niet vast want
die concepten schijnen heel eenvoudig maar
zijn eigenlijk enorm complex.
Leven en werk op de campus zijn een
oefenterrein voor de vrouwen
om zich te organiseren in een nationaal
netwerk van vrouwengroepen.
Hun filosofie is gebaseerd op gelijkheid,
geweldloosheid, eenvoud en gerechtigheid.
Dorpsvrouwen leren mekaar nieuwe
vaardigheden aan, en werken er
voornamelijk met de gratis voorradige
natuurlijke grondstof : zonne-energie.
De slogans op de muren ondersteunen de
revolutionaire spirit :
GEBREK AAN KENNIS
IS EEN REDEN TOT ANGST
0:08:33.80.
HET LICHAAM KAN VERGAAN
MAAR DE GEEST BLIJFT BESTAAN
ARBEID ADELT
Rami is ervan overtuigd dat haar campus
een goed georganiseerd systeem is
in tegenstelling tot de chaos die heerst
in de stad.
You know I've changed a lot over the last few years. Before I wouldn't have been able to sit here and face the camera. But today I can finally sit like this, facing you and speaking my mind freely.
I work with the village women and I try to share my thoughts with them about violence against women. Our group is completely independent. We take our own decisions and we fight against injustice.
Women feel confident here because we support each other. As one big family we help the weakest to stand up for their rights.
We go from village to village to convince the women to learn new skills. We have meetings to explain what it is all about. Most of them are Rajput women and they are not supposed to leave their house unless their husband or father allows them to. We tell them how indepence can change their lifes. And now they like to work and they are grateful that they are paid for it as well. They meet people from other villages and get out of their closed environment.
We don't only choose the most qualified. We also work with illiterate women and teach them how to write their name, they need this to be able to do banktransactions from their own account. We focus on the very poorest and help them to secure their financial situation. There is no religious or caste-discrimination in the group.
I don't profess a specific religion myself. Praying all day wouldn't bring any food to my stomach. I don't believe in blind faith anymore. I can't grab god and force him to put food in my mouth. So my motto is : first work and then religion.
That's how I live. I belong to this place.Tilonia is my home now.
De laatste jaren ben ik enorm veranderd.
Vroeger zou ik niet open voor een camera
durven praten hebben
maar vandaag ben ik sterk genoeg om vrij
en open mijn ideeën te verkondigen.
Ik werk met de dorpsvrouwen en samen komen
we op voor de vrouwenrechten.
Onze groep is volledig onafhankelijk.
We nemen zelf al onze beslissingen en we
vechten voor gerechtigheid.
We gaan van dorp tot dorp en trachten de
vrouwen nieuwe vaardigheden aan te leren.
We organiseren dorpsvergaderingen om hen
te informeren.
De meeste van de vrouwen leven nog onder
het Rajput-systeem.
Ze mogen het huis nooit verlaten zonder
begeleiding van hun vader of echtgenoot.
Wij informeren hen hoe zelfstandiger zijn
hun leven kan veranderen.
Ikzelf ben geen adept van een of andere
godsdienst.
Door gans de dag te bidden zou er geen
brood op de plank komen!
Ik ben mijn blind vertrouwen in het geloof
verloren.
Ik besef dat God niet voor mij zal zorgen,
maar dat ik het zelf moet doen.
Dus mijn motto is : eerst werk en dan
religie.
Dat is hoe ik hier leef.
En ik voel me goed, Tilonia is mijn thuis
geworden.
Passé - un Passé composé plus que parfait.
I think - politics of empowerment.
I think - history repeating - images repeating.
Rami and her companions … the sisters of mercy, have taken power into their own hands and they fight for their rights to live and work communally. They refuse to be swallowed by the bigger system.
I think --- yes, and those thoughts pass down the line. The process of observing those ideas entering – with or without deliberate consideration or reflection.
I'm reading a passage of Octavio Paz' 'In the light of India'. He muses on the link between food, a people and its culture.
Describing the European cuisine as diachronic – where the dishes follow the one after the other in a sort of parade or some kind of demonstration.
In India, the various dishes come together on a single large plate. Neither a succession nor a parade, but a conglomeration and superimposition of things and tastes: a synchronic cuisine.
A fusion of flavors, a fusion of times.
Het verleden ... een schijnbaar perfect
samengestelde tijd ...
Ik mijmer ...
over het proces van empowerment ...
En ik denk ... de geschiedenis herhaalt
zich, dezelfde beelden komen terug.
Rami en haar kompanen … de Sisters of
Mercy, hebben de macht gegrepen
en samen eisen ze hun rechten op, om te
werken, om te leven.
Ze laten zich niet klein houden door het
systeem.
Ik mijmer ...
verzonken in gedachten tracht ik mijn
redeneringen te duiden.
... al dan niet als bewuste beschouwingen
of intentionele reflecties.
Ik droom weg bij een passage uit
Octavio Paz' 'In the light of India'.
Hij reflecteert over de connecties tussen
een volk, zijn eten en zijn cultuur.
Hij beschrijft de Europese keuken als
diachronisch
een keuken waarin de gerechten zich
opeenvolgend presenteren
als waren ze figuranten in een parade of
in een manifestatie.
In de Indiase keuken komen alle gerechten
samen op één grote schotel.
Geen opeenvolging of demonstratie, maar
een delicate opeenhoping, een dubbeldruk
van gerechten en smaken.
Een synchronische keuken.
Een verfijnde fusie van geuren en smaken,
een perfect samensmelten van tijd.
Last month a 13 year old girl was brutally raped during a festival. The women immediately closed down the entire festival and went to court. The officials asked us why we had come there. After a lot of questioning and a long wait, a report was made. When the judge finally took a decision he decided it was not a rape. We women realised that the officials supported the boy and that they wouln't do anything to help us. Then we decided to fight it our own way. The women discussed the problem together and got hold of the boy. We made him sit on the donkey and in front of the whole village we blackened his face, put a string of shoes around his neck to show the community that this boy is not a good person.
Because she was raped, the girl has lost everything. For an Indian woman, wherever she comes from, her virtue is very important for her selfrespect.
We felt too much for her, so we couldn't let this go.
The donkeyride completely shamed the boy. Villagers don't offer him food or water anymore. People turn away from men that have been bad towards the girls of the village, because we treat every girl as our own daughter.
We don't consider these actions as taking the law in our own hands. We only punish the people who actually deserve it.
We would never be agressive, that wouldn't help. We treat these cases very carefully. If we found out the girl was wrong, we would fight with the same spirit for the man. Because we are not fighting against men. We are fighting against crime.
The government can't act against us. In India we have freedom of speech and we can talk freely about what is disturbing us. Courts can't silence because we are too many.
When something serious comes up there might be 5000 women contesting this problem.
When necessary we organise a rally and we walk for justice. On the way we sing and talk and some of us make food. We take everything with us and walk together.
That's our way to fight injustice.
If we women complain about village politics, the men tell us to stop criticizing and do it ourselves. And that's what we did.
We activate women to think about village politics and we help them to get into the local councils, male-only panchayats rarely take a wise decision. The more women in the council, the more help to fight the women's cause. And members should not only be chosen for their political insights but also for their social skills. They have to listen to the demands of poor people as well.
My husband and other men occasionally began to attend our women's meetings and they understand by now that their wives are uniting to fight injustice. They see it's not about blaming certain people or about personal complaints. Now our husbands are even proud of us, because we can get things done where the government has been reluctant to act.
Vorige maand werd een 13-jarig meisje
brutaal verkracht
tijdens een dorpsfestiviteit.
De aanwezige vrouwen schoten onmiddellijk
in actie, legden alle activiteiten stil
en trokken naar het gerechtshof.
De ambtenaren vroegen ons wat we daar
kwamen zoeken.
Na uren wachten werden we ondervraagd en
werd er een verslag opgemaakt.
Toen de rechter uiteindelijk zijn
uitspraak deed
besliste hij dat het niet ging om een
verkrachting!
Snel begrepen we dat de ambtenaren de
jongen en zijn familie bevoordeelden
en dat ze niets zouden doen om ons te
helpen.
Toen beslisten we om het probleem op onze
eigen manier aan te pakken.
De vrouwen organiseerden een
verhoor met de betrokken partijen
en kwamen tot de conclusie dat de jongen
schuldig was.
Hij werd op een ezel gezet, zijn gezicht
werd zwart gemaakt en we hingen
een slinger aaneengebonden schoenen rond
zijn nek.
Zo zag het ganse dorp dat deze jongen iets
heel fouts gedaan had!
Door deze verkrachting is de toekomst van
het jonge meisje stuk gemaakt.
Voor elke Indiase vrouw is eerbaarheid
enorm belangrijk voor haar zelfrespect.
We moesten wel zo handelen, omdat we zo
erg meeleefden met het meisje.
Deze straf deed de jongen zijn slechte
daad inzien.
De dorpelingen zullen hem in de toekomst
geen eten of drinken meer aanbieden.
Mensen willen niets te maken hebben met
mannen die zich slecht gedragen
want elk jong meisje wordt door de
dorpelingen als familie beschouwd.
We denken niet dat we door deze acties het
recht in eigen handen nemen.
We straffen enkel personen die het echt
verdienen!
We zouden nooit agressief worden, want we
beseffen dat dit niets zou uithalen.
We zorgen er voor dat we deze zaken
uiterst zorgvuldig en delicaat behandelen.
Indien het onderzoek zou uitwijzen dat het
meisje in de fout ging
dan zouden we met dezelfde inzet vechten
voor de jongen.
Want we vechten niet tegen mannen, we
vechten enkel tegen onrecht.
De autoriteiten kunnen ons niets maken.
In India hebben we vrijheid van
meningsuiting.
We kunnen vrijuit praten over de zaken die
ons niet aanstaan.
En het gerechtshof kan ons ook niets
maken
want we zijn met heel veel en we kunnen
direct in actie treden.
Wanneer er een serieus probleem is kunnen
we op één dag
5000 vrouwen mobiliseren die allen samen
de zaak zullen aanvechten.
Dan organiseren we een manifestatie en
betogen we voor gerechtigheid.
We nemen eten en drinken mee
er wordt gekookt onderweg en we zingen
protestsongs.
Dat is onze manier om onrecht te
bestrijden!
Wanneer wij vrouwen klagen over de
dorpspolitiek
zeggen de mannen ons te zwijgen en zelf
aan de slag te gaan.
En da's wat we gedaan hebben.
We initiëren vrouwen in de locale politiek
en helpen hen
om zich kandidaat te stellen voor de
dorpsraden.
Trouwens, een eenzijdig-mannelijk bestuur
neemt zelden goede beslissingen!
Hoe meer vrouwen in de politiek
hoe meer hulp om te strijden voor de
vrouwenrechten!
En de leden van de bestuursraden zouden
niet enkel gekozen mogen worden
voor hun politieke kennis, maar evengoed
voor hun sociale vaardigheden.
Ze moeten absoluut ook luisteren naar de
vragen van de minder bedeelde burgers.
Na een tijdje begonnen mijn echtgenoot en
andere mannen
af en toe onze vrouwenvergaderingen bij te
wonen.
Sinds dan verstaan ze eindelijk dat we
bijeenkomen om onrecht te bevechten.
Dat het niet gaat om persoonlijke vetes of
andere onbelangrijke dingen.
En nu zijn onze mannen zelfs trots op ons
omdat wij resultaten bereiken daar waar
de overheid veel te laks optreedt.
The present alters the reflection of the past and the final product is never complete, it continuously morphs into new shapes and meanings creating new images of whatever has been lost.
Random encounters and associations, a trace, an illusion of our reality….
but where it is displaced, transformed through retelling.
… a reflected memory becoming a question with many and no answers
… a reflection called up by it's absence … in time - in language.
This image, the residue of a memory that is constantly eroded, is one landmark on my mindscape.
De reflecties uit het verleden worden
continu hertekend in het heden
en het eindresultaat is in een staat van
voortdurende verandering.
Vormen en betekenissen lopen in mekaar
over
en creëren steeds nieuwe beelden van
verhalen die vergoed verloren zijn gegaan.
Uit losse ontmoetingen ontwikkelen zich
nieuwe connecties
vage sporen creëren een illusie van
realiteit ...
een ontheemde realiteit, vervormt door
steeds nieuwe verhalen.
De reflectie van deze herinnering is als
een vraag zonder antwoord.
Een vraag die alles en niets in zich
draagt
en die door zijn eigen vacuum wordt
teruggekaatst in de tijd.
Dit beeld, het residu van een herinnering
die steeds verder afbrokkelt
blijft als een mijlpaal in mijn geheugen
gegrift.
Pad.ma requires JavaScript.
